Dirty God in Rialto: ‘He did not destroy me’

Dirty God
Verschillende filmtheaters in Nederland
Releasedatum bioscoop: 25 april 2019

Door: Charlotte de Beus

Het licht gaat uit en mijn blik wordt getrokken naar een intrigerend huidskleurig landschap van littekens. Ik zit in de bovenzaal van de authentieke Amsterdamse bioscoop Rialto en Dirty God, de nieuwste film van Sacha Polak, is zojuist aangezet. Dirty God, de film die dit jaar het International Film Festival Rotterdam opende en een dag later als eerste Nederlandse film ooit werd getoond op het Amerikaanse Sundance, vertelt het verhaal van Jade, een jonge vrouw die opnieuw haar plek in de wereld moet bevechten na een zoutzuuraanval van haar ex. In Rialto verzorgen vanavond de Nederlandse Filmnacht en Rialto’s jongerenredactie LA RIOT een speciale vertoning, gevolgd door een Q&A met regisseur en cast.

Als toeschouwer word ik de film ingezogen en het is moeilijk om achteraf met woorden genoeg recht te doen aan het intieme en ontroerende verhaal van Jade. Eerst zie ik een verbrande huid, dan zie ik Jade en haar verbrande huid en uiteindelijk, als de film voorbij is gevlogen, zie ik Jade. Als toeschouwer maak je zo dezelfde reis als Jade maakt in haar weg naar zelfacceptatie. Waar zij eerst haar verbrande huid verbergt, met een laag make-up, de donkerte van het nachtelijke uitgaansleven, anonieme webcamseks en met een blauwe maandag in een boerka, durft zij uiteindelijk, na een teleurstellende poging tot plastische chirurgie in Marokko, haar gezicht weer te tonen.

Een belangrijke rol speelt hierbij het moederschap en de band tussen drie generaties vrouwen: Jades moeder, Jade en het dochtertje dat zij samen met haar ex kreeg. Het dochtertje dat huilend ‘monster’ roept als zij Jade weer terugziet, ziet met haar kinderlijke ogen al snel weer dezelfde moeder. Ook Jades moeder ziet dezelfde dochter. Alleen durft zij niet altijd te kijken: zij kan niet aanzien hoe Jades ex haar heeft ‘destroyed’. Maar als dit aan het einde van de film in een bijna komische scène in de wachtkamer van een politiebureau -Jades moeder is opgepakt voor het stelen van kleding in de kinderwagen- wordt uitgesproken, antwoordt Jade: ‘he didn’t, mom, he did not destroy me’.

De reis die de toeschouwer samen met Jade maakt tijdens de film is ook afgelegd door actrice Vicky Knight die de rol van Jade vertolkt, zo blijkt tijdens de Q&A achteraf. Vicky, voor wie dit overigens de eerste acteerervaring was, vertelt openhartig hoe zij zelf brandwonden opliep in haar jeugd doordat de kroeg van haar opa in brand werd gestoken. Hoewel de huid van Vicky dus op een jongere leeftijd en op een andere manier werd getekend dan die van Jade uit de film, is het vergelijkbaar, stelt Vicky na een kritische vraag uit het publiek: ‘scars are scars’. Het maken van de film, de intieme scènes waarin haar huid in close-up te zien is, leidden tot een aantal heftige ‘breakdowns’ op de set, maar uiteindelijk vooral ook tot zelfacceptatie, tot zichzelf durven laten zien.

De nuchtere, open en soms wat giechelige antwoorden van Vicky ontroeren het publiek. Samen met de smakelijke anekdotes die Sacha Polak, tevens aanwezig tijdens deze bijzondere avond, vertelt, zorgt de Q&A voor extra context en misschien ook voor de nodige verlichting na het zware thema van Dirty God. Bewonderend, ontroerd, maar bovendien vrolijk lachend loopt het publiek dan ook na afloop de zaal uit. Onder het genot van een glaasje champagne dat Rialto haar bezoekers aanbiedt, spreek ik de andere bezoekers én Vicky, die na de film, de Q&A en de informele borrel niet langer overkomt als iemand die ik vanavond van een afstand heb bekeken, maar als iemand die ik ook echt heb leren kennen.

Klik hier voor meer informatie over Dirty God, vanaf 25 april te zien in meerdere filmtheaters in Nederland.