Vrouwenrechten vanuit vrouwelijk perspectief

Film: Suffragette (2015)
Regie: Sarah Gavron

Door: Sacha Broens

Je kunt er niet meer omheen: vrouwenrechten, of beter gezegd de noodzaak hiervan, zijn aan de orde van de dag. Afgelopen weekend was er nog een Women’s March in Engeland, vorige week was het ‘internationale vrouwendag’, het Rijksmuseum heeft een speciale route ‘langs de vrouwen’ en deze week kon je op de meeste vrouwelijke lijsttrekkers tot nu toe stemmen! Ter ere van al deze gebeurtenissen heb ik de film Suffragette gekeken. In deze film staat de vrouwenrechten beweging ‘The Suffragettes’ centraal, die ruim 100 jaar later nog steeds relevant is.

Ten eerste: dit is geen feel-good film. Hoofdpersonage Maud (Carey Mulligan) krijgt een hoop te verduren in dit periodestuk. Je moet er dus wel even voor gaan zitten. Maar, we hebben tegenwoordig rond 21:00 een groot gat in de agenda dus dat moet kunnen. Doordat de film zich op Maud focust, één vrouw in deze strijd, wordt het verhaal meeslepend. Je hart breekt bijvoorbeeld als ze te horen krijgt dat ze niks waard is. Maar hier zit de kracht, het verhaal wordt persoonlijk, het is geen vlak politiek gebeuren. Je leeft mee met Maud, een wasvrouw in een fabriek, die onrecht ziet gebeuren maar het zich niet kan veroorloven om zich hiertegen te verzetten. Totdat ze op straat een protestbijeenkomst van The Suffragettes ziet.

Zonder iets te verklappen over het verdere verloop van het verhaal (hoewel, zijn het nog spoilers als de film in 2015 uitgekomen is?) is het belangrijk om te beseffen dat de film geïnspireerd is door de werkelijkheid. Het verhaal culmineert dan ook in een van de meest heftige gebeurtenissen binnen The Suffragette beweging. Echter, de film begint in 1912 en het uiteindelijke drama speelt zich af in 1913. Het gaat dan ook erg snel vanaf het punt dat Maud de protestbijeenkomst ziet tot ze zelf een speech geeft. Dit voelt ergens een beetje onnatuurlijk, maar de kijker kan met een beetje inlevingsvermogen bedenken hoe dit verliep.

 Daarnaast is er over deze film wel een soort laagje gegoten. Maud wordt voor de kijker hét gezicht van de beweging, terwijl er talloze verhalen zijn. Daarnaast worden de acties die uitgevoerd worden nooit echt sensationeel (behalve op het einde dan, dat was wereldnieuws) hierdoor wordt het geheel toch nog een beetje rooskleurig. Dit is goed om te beseffen bij deze film, dat je alsnog naar een iets mooiere versie van de realiteit kijkt. Hierdoor ontstaat het idee dat werkelijkheid nog schrijnender was. De noodzaak van de beweging wordt daardoor nog meer gesterkt.

Op het einde wordt duidelijk dat vrouwen in Engeland pas in 1928 hetzelfde kiesrecht als mannen kregen. Als ik kijk naar de aandacht die er tegenwoordig voor vrouwen is, binnen de kunst binnen de politiek, en op nog veel meer vlakken, ben ik dankbaar dat ik in deze tijd leef. Het kijken van deze film zet je op die manier aan het denken. Je leeft werkelijk mee met Maud in de strijd met haar ‘zusters’ en de keuzes die ze moet maken. Daarnaast roept het irritatie op als de vrouwen na een demonstratie betuttelend terug naar hun mannen gebracht worden zodat ‘zij ermee kunnen dealen’. Kijk deze film dus ook vooral met een man, als hij het daarna nog aandurft om een ‘aanrecht’ opmerking te maken dan weet je genoeg.