David van Dartels Vlielandsliefde

Zonder creatievelingen geen kunst en cultuur. Het zijn juist deze personen die onze maatschappij kneden en vormen. Wij zoeken jonge talenten op en delen hun verhaal. Ontmoet David van Dartel, de fotograaf die wil vastleggen hoe jij in je eentje door de natuur kan lopen. 

Een vader en een moeder, twee broertjes, op de voetbal en omringd door bos. David groeide op in het Overijsselse dorpje Raalte, te vergelijken met elk gemiddeld Nederlands dorp. De spiegelreflexcamera kwam op en al gauw was het dat ding dat David wilde hebben. Na lang sparen, kocht hij op zijn dertiende zijn eigen fotocamera. ‘Meteen ben ik van alles wat ik zag foto’s gaan maken; pennen, bomen, landschappen, alles.’ David wilde techniek eigen maken en de camera zo snel mogelijk snappen. Hij volgde geschreven en ongeschreven regels, maar overtreedde deze niet. 

Door zijn eerste vriendinnetje trok David voor het eerst naar ‘het westen’. Hij ontmoette mensen die op een andere manier dachten. Personen die zijn horizon verbreedde, triggerde hem om anders te fotograferen. ‘Ik durfde meer. Ik ging meer experimenteren, door bijvoorbeeld meer naakt in m’n foto’s te introduceren. Dat vonden mensen wel eens gek, of ‘apart’ zoals ze bij ons vaak zeiden. Dat had natuurlijk ook met onze leeftijd te maken. 

Als zestienjarige trok David die ruis zich erg aan, maar het weerhield hem niet. Door de vrijheid van de bossen bleef hij zijn gang gaan. ‘Ik wilde me graag ergens in onderscheiden.’ David liet regels als nooit overbelicht en voorgekauwde composities achter zich en experimenteerde steeds meer richting zijn benadering van fotografie: een manier om zich te uitten en gevoelens te verwerken. ‘Ik ben emotioneel in de zin van als ik me rot voel dan pak ik meestal mijn camera. Dat heb ik echt nodig, anders kan ik verdriet of verwarring niet verwerken.’ 

Zo maakte hij laatst een zelfportret – een waarin hij volledig naakt in de duinen ligt. ‘Ik had liefdesverdriet en voelde me die dag zo leeg en blootgegeven dat ik het nodig had om de foto te maken en te laten zien hoe ik me voelde.’ Niet per se aan anderen, in de eerste instantie nog steeds voor zichzelf. Met de warme gloed van de zonsondergang op zijn huid en de branding in zijn gezichtsveld ligt hij naakt voor de camera en zo werd zijn kwetsbaarheid onderdeel van het landschap.

Davids grootste speelveld voor zijn fotografie is Vlieland. ‘Als ik daar loop zie ik al allemaal foto’s voor me.’ Al vanaf jongs af aan komt hij regelmatig op het Waddeneiland. Zomers lang werkte hij op Vlieland waardoor het eiland uitgroeide tot een plek waar veel belangrijke herinneringen ontstaan zijn, van vrienden tot liefde.

Ook zijn vrienden en hij kunnen er doen wat ze willen. ‘Soms gaan we samen een tijd bij een vriend in huis en scheuren we met een 4x4 het hele eiland over.’ Daar gaan ze mee naar het strand of naar het westen van het eiland. ‘Zo rijden we zonsondergang, zonsopkomst en hevige regenbuien tegemoet.’ Camera mee en kijken wat er gebeurt. 

‘Golf!’, roept Sil. Modellen gebruikt David vrijwel nooit, zijn vrienden blijven terugkeren. ‘Je weet wat je aan elkaar hebt en je bent meer op je gemak. Ik kan meer van hun vragen.’ Sil ligt in zee en David houdt met een hand zijn camera de lucht in. Wanneer de golf geweken is, houdt hij zijn camera zo dicht mogelijk op het water en begint hij foto’s te schieten. Door de stormachtige branding schiet er zand en water in Sils mond, maar wilskracht en plezier van hechte vrienden zorgen voor een onvoorspelbare dynamiek op beeld – ‘een avondje zwemmen in de Noordzee’. 

De foto’s zijn onderdeel van Op Vlieland, het doorlopende fotodagboek van Davids tijd op het Waddeneiland. Objectief is de representatie niet, met gestileerde beelden vindt David melancholische rust en gestileerde romantiek. ‘De foto’s komen wel spontaan tot stand, maar ik heb precies in mijn hoofd hoe ik de beelden wil hebben.’ Dat is nodig om de esthetiek te creëren die David met zijn fotografie wil bereiken. Zijn fotografie bestaat vaak uit een enkeling neergezet in een landschap. David laat geportretteerde en landschap samenkomen. ‘Hoe je door de natuur kan lopen wanneer je alleen bent, dat is hoe ik het wil vastleggen.’ 

De serene rust met onderliggende emoties die Davids werk uitstraalt is wat fotografie voor hem betekent. Vlieland is zijn plek van jarenlange brandingen en vurige herinneringen. ‘Het is ook echt een plek, omdat het een eiland is. Een die ik niet wil toe-eigenen, maar juist wil delen. Mensen moeten het vooral gaan zien.’

David van Dartel