Ida van der Bent: de schoonheid van het onschuldige

Door: Eline Bingen 

Vandaag zie ik Ida (Irinca) van der Bent, mijn lieve jeugdvriendin en afgestudeerd fotografe. Voordat zij en ik echt goed bevriend raakten, had ik al stiekem op haar Instagrampagina zitten gluren. Ze heeft een feed vól dromerige foto’s die je naar de roze zomerdagen doen verlangen. Daar waar haar natuurfoto’s je naar de locatie transporteren, doen haar portretten je juist even verstillen. Allemaal in beeld gebracht door de wijde lens en brede skills van deze getalenteerde Katwijkse. Ik ben in zekerweten fan van haar werk, en wil haar daarom graag aan jullie voorstellen.

Irinca’s fascinatie voor de ‘dromerige vakantiefoto’ begon al lang lang geleden toen ze nog verplicht met haar ouders mee ging naar de camping. Haar vader vroeg haar destijds altijd om “even een fotootje te maken”, en was nooit verlegen haar daar de – in zijn woorden – nodige instructies bij te geven. “Dan vertelde hij me dat als ik daar ging staan, ik meer licht kon vangen. Of dat als ik zo-en-zo ging staan, ik een betere scherptediepte in mijn foto’s zou creëren.” Hoewel de burgerlijke vakanties met haar oudjes steeds verder op de achtergrond raakten, groeide bij Ida juist het verlangen deze vast te blijven leggen. 

Op het grafisch lyceum kreeg ze de uitgelegen kans om zichzelf te ontwikkelen. Waartegen haar pa vooral een ster was in de praktische ontwikkeling van Irinca, leerden haar docenten over de esthetiek van het geheel: “Als je dan iets had gefotografeerd waar je zelf niet echt wat in zag, zeiden mijn docenten wel altijd dat ze er een mooie hoek of een bijzonder verhaal in zagen. Zo ga je op den duur ook echt wel een beetje in jezelf geloven; wat ik heb gemaakt is misschien toch best mooi.”

Wie haar fotoseries eens langer bekijkt, kan het zomaar opvallen dat de protagonist doorgaans een vrouw is. Het ene moment rent haar muze door de zanderige strandheuvels of poseert ze op de rand van een bed. Het andere moment schiet ze haar vrouwen aan de rand van het Amsterdamse bos of weet ze hen op de koude rotsen bij de zee te vangen.

Zelf zegt ze vrouwen heel sexy te vinden. Als er iemand langsloopt, weet ze gelijk wat maakt dat haar ogen blijven plakken. Irinca speelt met deze gedachtes door de mooiste punten van haar protagonist te belichten. Zowel letterlijk als figuurlijk: “Ik speel tijdens de shoot vaak een muziekje af, meestal muziek dat mijn model zelf ook luistert.” Ze verplaatst zichzelf dan steeds meer op de achtergrond, en legt vast hoe er vanzelf een onschuldig dansje ontstaat. Het tafereel is heel natuurlijk, haar hoofd en beetje opzij en haar armen tot boven haar hoofd geheven.

Wanneer we verder ingaan op het sexappeal van de vrouw, maakt ze me streng duidelijk dat ze haar onderwerp niet vulgair wil afbeelden. Ze reikt naar het Instagram-achtige waar vrouwen hun lef tonen en steeds meer van hun lichamen durven te laten zien om de norm te bevechten. In haar eigen foto’s grijpt ze terug naar de schoonheid van het onschuldige, ook al zoekt zij daarin ook wel eens de grens op: “Ik heb bijvoorbeeld een foto van een meisje die op haar zij ligt in een broekje dat een klein beetje doorschijnend is. Het is helemaal niet uitdagend bedoeld, ik vind het juist heel zacht. Vooral wanneer de stof, samen met het licht over haar vormen glijden. Dát is wat ik er mooi aan vind, dat natuurlijke.”

Als je met Irinca in gesprek gaat over haar foto’s, klinkt het bijna niet eens alsof ze haar kunstwerken ergens kwijt wil of ergens tentoon wil stellen, maar de manier waarop ze over haar foto’s spreekt doet denken dat het haar collectors items zijn. Het zijn haar verzamelingen, ook al komen ze uit de eigen hand. Laten we Ida Irinca daarom goed in de gaten houden en uitkijken naar de collecties waar we in de toekomst misschien van mogen snoepen.

Voor meer van Irinca's dromerige foto's, klik hier.