Isaac Monté over materiaal en zijn manipulaties

Auteur: Bram Barentsen

Zonder kunstenaars geen kunst en cultuur. Het zijn juist deze personen die onze maatschappij kneden en vormen. Wij zoeken jonge talenten op en delen hun verhaal. Ontmoet Isaac Monté, de ontwerper die niet van zijn hobby zijn werk heeft gemaakt. ‘Een hobby is enkel ontspanning, maar ik bikkel keihard. Het is mijn passie waarvan ik mijn werk heb kunnen maken’. 

Een landschap van Belgische boomgaarden en tientallen naaimachines was het decor waarin Isaac opgroeide. Zijn moeder had een naaiatelier met tachtig naaisters en zijn vader en zus hebben beiden regelmatig een camera vast. De een als hobby, de ander als fotograaf journalist. Isaac bouwde dammen en kampen op het Vlaamse platteland, waar hij ondertussen kennis maakte met creativiteit door te fröbelen en kleren te maken voor zijn poppen en hemzelf. 

Maken, mode, muziek. Isaac’s creativiteit beperkte zich toen al niet tot een discipline. Na de middelbare school belandde hij op de opleiding interieurarchitectuur aan de LUCA, School of Arts, in Gent. Naast zijn drang om te creëren ontpopte er een keiharde werker en strever. 

‘Ik wil in het buitenland studeren’. Op eigen benen staan en jezelf leren kennen. Isaac zocht het Scandinavisch design op in Noorwegen en het Dutch Design in de havenstad Rotterdam. Dit was slechts de linkerkant van zijn internationale uitzicht. Ook Oostenrijk, Frankrijk en Sri Lanka kregen te maken met Isaac. Altijd om bij een bepaalde ontwerper of studio ervaring op te doen. 

Zijn tweede bachelor, product design aan Willem de Kooning in Rotterdam, startte goed maar deftig. ‘Durf op je bek te gaan. Je hebt niks te verliezen’, daagden zijn docenten hem uit. Dat was waar Isaac zijn grenzen achter zich liet. Het allereerste wat hij deed was doodgereden dieren langs de kant van de weg oprapen. Hij leerde villen en looien en maakte van de vacht maskers. Isaac ging los. Het onbewuste begin van zijn fixatie voor materiaal. 



Een designactivist, duurzame ontwerper of bio-based designer. Een label laat Isaac niet op zich drukken. Hij benoemd liever zijn beweegreden: material driven. ‘Ik vertrek altijd vanuit een fascinatie voor een bepaald materiaal. Heel vaak is dat restmateriaal of afvalmateriaal.’ Dat materiaal manipuleert hij zo dat het een totaal andere identiteit krijgt. 

‘Daarmee begin ik bijna altijd in de keuken, thuis.’ In de zin van iedereen heeft een strijkbout en iedereen heeft een klein vriezertje, een blender of een oven. Verzamel tien verschillende materialen. ‘Dat kunnen gewoon de meest stomme materialen zijn die je maar kan bedenken, maar manipuleer elk materiaal nou eens op vijf verschillende manieren’. Strijk ze. Giet er kokend water over. Gooi ze in je vriesvak of blender ze tot moes. Zelf ook niet wetend wat het resultaat wordt, is dit toch zijn favoriete manier van werken. Dit is ook precies wat hij zijn studenten aanmoedigt om te doen. Naast ontwerpen en het runnen van zijn eigen studio, geeft Isaac les op Willem de Kooning, de school waar hij zelf product design heeft gestudeerd.

De basis van die manipulaties of de eigenschappen van dat nieuwe materiaal is het startsein voor Isaac om te beginnen met ontwerpen. Zo experimenteert hij momenteel met het transformeren van prei- en groenteafval tot verpakkingen. Wanneer je prei koopt in de winkel is al het groen er al afgehaald. Dit groenafval wordt op het moment alleen gebruikt als compost voor het land, maar in de winter is het te koud waardoor het niet composteert en daarnaast zijn er betere manieren om te bemesten. ‘Je kan dus betere andere dingen doen met het groen van de prei’. Inspelend op de ophef rondom plasticverpakkingen is Isaac bezig met het ontwikkelen van papier- en kartonverpakkingen op basis van dat afval. 

Waar de eerste laag van zijn werk straalt en subjectieve schoonheid probeert te bereiken, is het de tweede laag die een verhaal vertelt. Verwondering op verbazing. Zoals zijn lichtobjecten gemaakt van vlees dat over de datum is gegaan in de supermarkt. ‘Hiervoor gebruikte ik een techniek die gebruikt wordt voor orgaantransplantaties. Daardoor is het vlees niet meer rood, maar wit.’ Dus geen schimmel of stank. Een nieuw leven tegenover weggooien. ‘Mensen zien een lichtobject en vinden daar wat van. Ze zien wit, het heeft een bepaalde textuur en het ziet er op een bepaalde manier uit. Dat is fijn, maar het meegeven van een boodschap is wat ik belangrijk vind’. Het verhaal van het onverwachtse materiaal. 

Het werken vanuit die onverwachtse hoek geeft hij niet alleen mee aan zijn studenten of stagiaires, maar deelt hij bijvoorbeeld ook in workshops aan IKEA-personeel. Van de kassamedewerkers, tot visual merchandisers en managers. Het was aan Isaac om ze op een andere manier te laten denken; hun creativiteit te prikkelen en aan te wakkeren. ‘Fantastisch om te doen, want IKEA geeft me totale vrijheid’. 

Door het krijgen van die totale vrijheid komt hij op klussen en plekken waarvan hij zelf ook niet verwacht te stranden. Zo maakt hij doorgaans alleen one of’s of kleine oplages, maar voor de opening van Hudson Bay in Nederland maakte hij een grote serie kristallen vazen. ‘De oplage bestond uit 120 stuk stuks, dat was huge voor mij’. De vazen zijn gemaakt van zelfgecreëerde kristallen die hij stuk voor stuk laat groeien in samenwerking met de natuur. Dezelfde kristallen die je ook vindt in zijn ontworpen stoel, lamp en juwelen insecten. 

Voor nu is hij druk bezig door met zijn werk andere plekken van de wereld te begroeten, maar een droom van Isaac is exposeren in het MoMA in New York. Een droom die hij vanaf het Belgische platteland heeft meegenomen naar zijn studio aan de Rotterdamse haven. Met geplande exposities in Linz, Beijing en het Centre Pompidou en verschillende projecten van preiafvalverpakkingen tot textiel van sigarettenpeuken blijft hij met zijn studio dansen tussen kunst en design. Een dans waarbij zijn bijzondere Monté-materiaal de dansschoenen draagt.

Vind hier meer Isaac Monté.